بسم الله الرحمن الرحیم

خیلی وقت ها صحبت از شهیدان که می شود، همه می گویند مدیون شهداییم چون جنگیدند و یک وجب از خاک مملکت به غارت نرفت (آنچه در عصر شاهان نالایق نادر بوده است).چون از جان و مال و ناموس مسلمین حراست کردند و دست تجاوز دشمن را قطع کردند. چون ایستادند در برابر تمام مستکبرین عالم و امیدشان را به نابودی ایران اسلامی عزیز ناامید کردند. 

من فکر می کنم همه ی این ها بی نهایت درست است، اما…

اما شهدا کاری کردند که زندگی خیلی از ما تغییر کند. آنها حیات طیبه را تجسم بخشیدند و نشانمان دادند که می توان جوانی ساده بود مثل تمام جوانها اما یک زندگی بهشتی داشت و به خدا بسیار نزدیک بود و قلبی داشت به وسعت آسمانها و جهانی را به تحیر واداشت. می توان یک بسیجی ساده بود ولی معادلات ابرقدرتهای پرمدعای جهانی را به هم ریخت. می توان سالها پس از واقعه ی عاشورا، کربلایی زندگی کرد و هل من ناصر امام حسین علیه السلام را پاسخ داد. 

خواندن زندگیشان و مرور وصیت نامه هایشان می تواند زندگی آدم را برای همیشه زیر و رو کند. 

رفتن به مناطقی که سالها پیش در آن دلاورانه جنگیدند و خون پاکشان خاک آن زمین ها را تطهیر کرده چنان اثری بر روح و جان آدمی می گذارد که وصف ناپدیر است و این را مسافران راهیان نور می توانند گواهی دهند.

شهدا زندگی کردن را یادمان دادند و نورانی بودن در عصر ظلمت را. یادمان دادند چطور سرباز امام زمانمان باشیم و یاور ولی زمانمان.

آری ما حیات دنیویمان را مدیون شهداییم اما از آن مهم تر زنده دلیمان را و حقیقت زندگی کردن را مدیون آنهاییم که تا ابد روشن کنندگان راه بندگیند. ما سعادت دنیا و آخرت را مدیون شهدایمان هستیم.

ان شاالله توفیق آن را داشته باشیم که ادامه دهنده ی راهشان باشیم